Over publiekrechtelijke en privaatrechtelijke instrumenten die gemeenten en provincies hebben om duurzaamheidsbeleid om te zetten in burger bindende normen
Gelet op de landelijke en wereldwijde klimaatdoelstellingen dient de overheid in rap tempo maatregelen te treffen om de landelijke uitstoot van broeikasgassen drastisch te verminderen. Niet alleen de landelijke overheid speelt in dit kader een belangrijke rol, maar ook provincies en gemeenten zullen een bijdrage moeten doen aan het halen van de klimaatdoelstellingen. Zij zijn in de eerste plaats verantwoordelijk voor het beheer van de fysieke leefomgeving en de verduurzaming daarvan.
In de praktijk zien we dat provincies en gemeenten in beleidsdocumenten soms ambitieuze duurzaamheidsdoelstellingen opnemen. De vraag is echter of zij die doelstellingen ook kunnen omzetten in normstellingen die burgers binden. Kunnen zij de burger opleggen om bepaalde verduurzamende maatregelen te treffen? In deze bijdrage wordt onderzocht over welke instrumenten provincies en gemeenten beschikken om hun duurzaamheidsbeleid om te zetten in de burger bindende normen. Naar deze vraag wordt zowel vanuit publiekrechtelijk perspectief gekeken als vanuit privaatrechtelijk perspectief. Zowel de situatie onder het oude recht als de situatie onder de nieuwe Omgevingswet komt aan de orde.
